Του Στέργιου Κοφίνη.

Η ευρωπαϊκή υποκρισία γύρω από τα θέματα των προσφύγων έφτασε στα ύψη με την από 28-2-2017 απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της ΕΕ, που –προκειμένου να κρίνει εαυτόν αναρμόδιο να εξετάσει τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων των προσφύγων- έκρινε ότι η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας δεν αποτελεί συμφωνία

Πρόσφατα δημοσιεύματα κάνουν λόγο για τη διείσδυση ενός ακραίου μορφώματος με τον τίτλο «Τάμα του Έθνους» στην κοινωνία και θεσμικούς φορείς στην περιοχή της Θράκης. Όσο κι αν φαινομενικά μοιάζει άσχετο με το θέμα που συζητάμε,

Στην προηγούμενη έκθεση μας πριν από έναν χρόνο υποστηρίζαμε ότι η προσφυγική και μεταναστευτική μετακίνηση προς την Ευρώπη αντιμετωπίζεται πλέον ανοικτά με όρους ασφάλειας, όχι των ανθρώπων, αλλά των συνόρων.

Ιστορικά οι σχέσεις του ελληνικού κράτους με την εκκλησία ήταν ιδιαίτερα στενές. Ο ανώτατος άρχων όχι μόνο έπρεπε να είναι χριστιανός ορθόδοξος, αλλά αρχικώς οριζόταν και ως επικεφαλής της εκκλησίας.

Σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, τα γλωσσικά, όπως και το σύνολο των δικαιωμάτων των μειονοτήτων αποδίδονται από το διεθνές δίκαιο μόνον στους πολίτες του κράτους, παραγνωρίζοντας τους μετανάστες και όσους εν τέλει δεν κατέχουν την ιθαγένεια του κράτους.