«Καμία αιχμή, προς Θεού»: ο σπειροειδής κατήφορος της εθνικής ασφάλειας

Σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της Βουλής, επίτιμο αρεοπαγίτη και πρώην υπουργό Δικαιοσύνης, «ας υποθέσουμε ότι ένας βουλευτής ο οποίος έχει θρησκευτικό προσανατολισμό εντελώς διαφορετικό από τους ορθόδοξους, ας πούμε ένας μουσουλμάνος βουλευτής της Βορείου Ελλάδος – δεν λέω ότι υπάρχει καμία αιχμή προς Θεού – αν υποθέσουμε ότι δίνει κάποια πληροφορία στη γείτονα χώρα από πού θα μπουν οι μετανάστες κλπ, γιατί δεν πρέπει να ελεγχθεί; Εδώ προέχει η εθνική ασφάλεια».

 

Η δήλωση αυτή έχει ήδη αποδοκιμαστεί τόσο έντονα και από παντού, ώστε κάθε περαιτέρω σχολιασμός της θα παραβίαζε ανοιχτές θύρες. Αξίζει, ωστόσο, να επισημανθεί ότι τέτοιες απόψεις, εκφερόμενες δημόσια, ελαφρά τη καρδία και με άγνοια κινδύνου, εντάσσονται σε μια χρονίζουσα παθογένεια. Το δόγμα της αυτονόητης ταύτισης του κράτους με το έθνος και την ορθοδοξία, προϊόν των πιο σκοτεινών στιγμών της ιστορίας μας, έφτασε στο κωμικοτραγικό απόγειό του με τη ρητορεία περί «Ελλάδος ελλήνων χριστιανών» αλλ’ έκτοτε δεν έπαψε να στοιχειώνει την ελληνική κοινωνία και το πολιτικό της σύστημα. Επεκτείνεται, μάλιστα, σε καινοφανή πεδία, αν προσέξουμε πως η πρόσφατη αυτή δήλωση χρησιμοποιεί ως παράδειγμα κινδύνου για την εθνική ασφάλεια όχι την εισβολή ξένου στρατού, αλλά την είσοδο μεταναστών.

 

Δεν είναι μόνον οι μειονότητες που πρέπει να επαγρυπνούν, αλλά όλοι μας. Ο Θεός της Ελλάδος ας μας φυλάει από την εθνική ασφάλεια.