Επικοινωνιακή ρητορεία που καμουφλάρει την αποτυχία της μεταναστευτικής πολιτικής
Συνέντευξη του Δημήτρη Χριστόπουλου στην ΑΥΓΗ.
Επικοινωνιακή ρητορεία που καμουφλάρει τις αποτυχίες της μεταναστευτικής πολιτικής χαρακτηρίζει ο καθηγητής Παντείου και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου Δημήτρης Χριστόπουλος, τις ενέργειες Χρυσοχοΐδη για τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών. Κρίνει μάλιστα πως πρόκειται για “πυροτέχνημα με αμιγώς προεκλογικά χαρακτηριστικά”, χωρίς μάλιστα να προσφέρει τίποτα στην αντιμετώπιση των καταστάσεων εκείνων που περιγράφονται ως ανθρωπιστική κρίση.
– Πώς κρίνετε τις ενέργειες Χρυσοχοΐδη για τη δημιουργία 30 κέντρων κράτησης μεταναστών;
Η «κράτηση των λαθρομεταναστών» είναι το τελευταίο επικοινωνιακό πυροτέχνημα της απερχόμενης κυβέρνησης σχετικά με το ζήτημα, με αμιγώς προεκλογικά χαρακτηριστικά, τα οποία όμως δηλητηριάζουν την κοινή γνώμη. Ήδη, το «πρώτο» κέντρο στη Νεάπολη Κοζάνης αποδεικνύεται πως είναι χώρος ο οποίος απέχει πολύ από το να μπορεί στοιχειωδώς να στεγάσει ανθρώπους με κάποια αξιοπρέπεια και αυτό είναι εξάλλου ένα από τα επιχειρήματα των τοπικών εκεί, το οποίο φυσικά χρησιμοποιείται προσχηματικά επειδή προτιμούν να μην τους έχουν εκεί καθόλου.
Αξιοσημείωτο είναι ακόμη ότι στο προοίμιο της πράξης νομοθετικού περιεχομένου που δημοσιεύτηκε στις 21 Μαρτίου δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη “φιλοξενία”. Λέει μόνο για “δημιουργία και άμεση λειτουργία εγκαταστάσεων κράτησης παρανόμως διαμενόντων στη χώρα μας αλλοδαπών που έχουν κατακλύσει το κέντρο της πρωτεύουσας…”. Επίσης, πώς θα γίνουν όλα αυτά σε ένα μήνα από τη στιγμή που εδώ και ενάμιση χρόνο δεν έχουν καταφέρει να κάνουν Κέντρα Πρώτης Υποδοχής που προβλέπονται από τον 3907/2011. Ενώ προβλεπόταν να λειτουργήσουν 8 ή 9 από 1.1.2012, ήδη το στοίχημα είναι αν θα ανοίξει 1 μέσα στο 2013!
– Συμφωνείτε με την κρατική ρητορική ότι με αυτό τον τρόπο “θα λυθεί το ζήτημα”;
Κατ΄ αρχήν, αυτό που πρέπει να διευκρινίζουμε είναι ότι ο εγκλεισμός προκρίνεται ως λύση από τη στιγμή που αποδείχθηκε πως η ρητορεία του διωγμού ήταν απλώς ρητορεία. Άρα, «αφού δεν μπορούμε να τους διώξουμε, ας τους κρατήσουμε κυριολεκτικά». Η άποψή μου είναι πως ο εγκλεισμός μπορεί και να πατάει σε ένα σχετικά υγιές κοινωνικό αντανακλαστικό του ανθρώπου, που λέει ότι προκειμένου ο ξένος να περιφέρεται άσκοπα χωρίς δουλειά στο κέντρο της Αθήνας ή όπου αλλού, καλύτερα το κράτος να του εξασφαλίσει μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή δομή παρά να τον αφήνει στη μοίρα του. Ο εγκλεισμός δηλαδή στην προκείμενη περίπτωση δεν λειτουργεί ως φυλακή αλλά ως κάτι μεταξύ φυλακής και νοσοκομείου. Με την έννοια αυτή, ένας χώρος στον οποίο οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούν να καταλύουν, να είναι καθαροί, να σιτίζονται και να θεραπεύονται – ένας σταθμός πρώτων βοηθειών δηλαδή – είναι μια λύση που στοιχειωδώς προσπαθεί να αντιμετωπίσει τουλάχιστον τις καταστάσεις εκείνες που εμπίπτουν σε αυτό που ονομάζουμε σήμερα «ανθρωπιστική κρίση».
Ωστόσο, η συζήτηση περί «κέντρων κράτησης» όπως έχει ξεκινήσει να διεξάγεται δεν φαίνεται να αφορά παρά ελάχιστα τα προηγούμενα. Και τούτο διότι ένα «κέντρο φιλοξενίας» ή «κράτησης» που παρέχει υπηρεσίες σε θύματα ανθρωπιστικής κρίσης είναι εξ ορισμού υποχρεωμένο να ανανεώνει το ανθρώπινο δυναμικό που «κρατείται» ή «φιλοξενείται», ειδάλλως η όλη προσπάθεια δεν θα έχει κανένα αντίκρισμα: κάποιοι θα μπαίνουν δηλαδή και κάποιοι θα βγαίνουν. Όσο δεν υπάρχει πρόβλεψη για το πού θα πηγαίνουν αυτοί που θα βγαίνουν, η συζήτηση φαίνεται να καταλήγει στο αδιέξοδο το οποίο υποτίθεται προοριζόταν να λύσει.
– Θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά;
Η αναφορά σε τέτοιου είδους κέντρα θα ήταν στοιχειωδώς λυσιτελής αν υπήρχε μια πρόβλεψη (η οποία στο μέλλον πιθανότατα να εκφραστεί δημόσια, πάντως σήμερα όχι) ότι τα κέντρα αυτά προορίζονται για να καλύψουν τους τάδε (όπως πχ. ευπαθείς ομάδες, γυναίκες με παιδιά, ασυνόδευτα παιδιά, αρρώστους κ.λπ.) για ένα ορισμένο και εύλογο χρονικό διάστημα. Ειδάλλως, φοβούμαι πως η όλη συζήτηση είναι μια ανέξοδη επικοινωνιακή ρητορεία που καμουφλάρει μια ακόμη αποτυχία της ελληνικής μεταναστευτικής πολιτικής, και μάλιστα εγείροντας μείζονα ζητήματα αντισυνταγματικότητας, παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και μιας αναποτελεσματικής πολιτικής, για λόγους αποκλειστικά και μόνο προεκλογικούς.
φωτογραφία: MizzSan
