Η ονοματοδοσία και η αδράνεια

Με την απόφαση «Σταυρόπουλος κατά Ελλάδος» της 25.6.2020, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταδίκασε την Ελλάδα, και πάλι μετά από πολλά χρόνια, για παραβίαση θρησκευτικής ελευθερίας. Αυτή τη φορά, αιτία της καταδίκης ήταν η πάγια πρακτική των ληξιαρχείων, υπό την κάλυψη του προϊσταμένου υπουργείου και –ατυχώς– της διοικητικής δικαιοσύνης, να συγχέουν τη βάπτιση με την ονοματοδοσία σε πείσμα της ρητής και ανεπιφύλακτης νομοθετικής διαφοροποίησής τους ήδη από το 1976. Στο ιστορικό της απόφασης εκτυλίσσεται με γλαφυρότητα ο συστηματικός τρόπος με τον οποίο η σχετική διάταξη της ληξιαρχικής νομοθεσίας έχει περιπέσει σε αχρησία.

Η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, έχοντας ήδη από το 2005  συμπεριλάβει εισήγηση για ολοσχερή κατάργηση της ληξιαρχικής καταγραφής θρησκεύματος στην πρότασή της για τη «Ρύθμιση Σχέσεων Πολιτείας και Εκκλησίας», επισημαίνει με ικανοποίηση πως οδηγείται, έτσι, προς επίλυση ακόμη μια έκφραση της εγγενούς αδράνειας σε στοιχειώδη ζητήματα εκκοσμίκευσης. Όπου ο συντακτικός και ο κοινός νομοθέτης δεν εισακούονται, όπου η δημόσια διοίκηση εγκλωβίζεται σε κοινωνικές προκαταλήψεις και υποκαθίσταται από την επικρατούσα θρησκευτική κοινότητα, υπάρχει πάντοτε το καταφύγιο στις εγγυήσεις των ευρωπαϊκών θεσμών.