Η ψήφος είναι ελληνική…

Toυ Αντώ­νη Σπά­θη*

Με την τρο­πο­λο­γία που κα­τα­τέ­θη­κε α­πό τον υ­πουρ­γό Εσω­τε­ρι­κών κ. Μι­χε­λά­κη, με την ο­ποία α­φαι­ρεί­ται ο­ρι­στι­κά το δι­καίω­μα ψή­φου α­πό τους νό­μι­μα δια­μέ­νο­ντες με­τα­νά­στες και τους ο­μο­γε­νείς στις ε­κλο­γές της το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης, παί­χτη­κε ου­σια­στι­κά η τε­λευ­ταία πρά­ξη μιας φαρ­σο­κω­μω­δίας, το τέ­λος της ο­ποίας ή­ταν προ­δια­γε­γραμ­μέ­νο ε­δώ και και­ρό και συ­γκε­κρι­μέ­να α­πό την έκ­δο­ση της α­πό­φα­σης της ο­λο­μέ­λειας του Συμ­βου­λίου της Επι­κρα­τείας (460/2013). Η κα­τάρ­γη­ση των ε­πί­μα­χων δια­τά­ξεων των άρ­θρων 14-21 του Ν.3838/2010 (νό­μος Ρα­γκού­ση) ή­ταν η τε­λευ­ταία εκ­κρε­μό­τη­τα για να ο­λο­κλη­ρω­θεί η ε­θνι­κο-πα­τριω­τι­κή και συ­ντη­ρη­τι­κή ο­πι­σθο­χώ­ρη­ση σε ι­δε­ο­λη­ψίες κα­θα­ρών ε­θνών και Ελλή­νων το γέ­νος πο­λι­τών, για την ο­ποία ε­πι­στρα­τεύ­τη­κε, ό­πως φαί­νε­ται, ο πλέ­ον πα­ρα­δο­σια­κός εκ­φρα­στής συ­ντη­ρη­τι­σμού, η ελ­λη­νι­κή δι­καιο­σύ­νη.

Η συ­γκυ­ρία μό­νο τυ­χαία δεν μπο­ρεί να εί­ναι, α­φού με­τά α­πό τον α­πο­κλει­σμό της δυ­να­τό­τη­τας α­πό­κτη­σης της ελ­λη­νι­κής ι­θα­γέ­νειας α­πό τα παι­διά που εί­τε γεν­νή­θη­καν εί­τε έ­ζη­σαν α­πό μι­κρή η­λι­κία στη χώ­ρα μας και έ­χουν ε­ντα­χθεί πλή­ρως σε αυ­τή, ήρ­θε και ο α­πο­κλει­σμός ό­σων δια­βιούν μό­νι­μα στην Ελλά­δα, ερ­γά­ζο­νται και πα­ρά­γουν πλού­το, α­πό το δι­καίω­μα να συμ­με­τέ­χουν του­λά­χι­στον στις το­πι­κές υ­πο­θέ­σεις, που εξ ο­ρι­σμού τους α­φο­ρούν.

Αντι­λαμ­βά­νο­μαι ό­τι το ζή­τη­μα εί­ναι γε­νι­κό­τε­ρα ι­δε­ο­λο­γι­κό και έ­χει να κά­νει με το τι εί­δους κοι­νω­νία θέ­λου­με να οι­κο­δο­μή­σου­με ως λαός, μέ­σα σε τι πε­ρι­βάλ­λον ε­πι­θυ­μού­με να ζή­σου­με, να α­να­πτυ­χθού­με ως προ­σω­πι­κό­τη­τες, να προο­δεύ­σου­με. Μια με­ρί­δα συ­μπο­λι­τών μας εί­ναι δε­δο­μέ­νο ό­τι ε­πι­θυ­μεί την κα­θιέ­ρω­ση (ή κα­λύ­τε­ρα τη δια­τή­ρη­ση) ε­νός κα­θε­στώ­τος κοι­νω­νι­κών α­πο­κλει­σμών, δια­κρι­τών δια­χω­ρι­στι­κών γραμ­μών ε­χό­ντων και κα­τε­χό­ντων, ό­που θα προ­τάσ­σε­ται η δια­τή­ρη­ση του ‘έ­θνους’ ως προ­νό­μιο ιε­ρό, α­με­τά­βλη­το και α­πο­κλει­στι­κά ε­ξαρ­τώ­με­νο α­πό το δί­καιο του αί­μα­τος. Κά­τι τέ­τοιο εί­ναι α­πο­λύ­τως θε­μι­τό και άλ­λω­στε η δη­μο­κρα­τία λύ­νει αυ­τές τις δια­φο­ρές δί­νο­ντας στην πλειο­ψη­φία το δι­καίω­μα να νο­μο­θε­τεί. Ωστό­σο – ό­πως έ­χου­με ε­πι­ση­μά­νει ή­δη η α­πό 14 Νο­εμ­βρίου 2012 στην Ελλη­νι­κή Ένω­ση για τα Δι­καιώ­μα­τα του Ανθρώ­που- εί­ναι α­δια­νό­η­τη και ε­πι­κίν­δυ­νη η με­ταμ­φίε­ση των ι­δε­ο­λο­γι­κών και πο­λι­τι­κών προ­τι­μή­σεων της πλειο­ψη­φίας των δι­κα­στών σε συ­νταγ­μα­τι­κό θέ­σφα­το.

Και ε­ξη­γού­μαι: βά­σει του άρ­θρου 51 παρ. 3 του Συ­ντάγ­μα­τος «οι βου­λευ­τές ε­κλέ­γο­νται α­πό τους πο­λί­τες που έ­χουν ε­κλο­γι­κό δι­καίω­μα, ό­πως ο νό­μος ο­ρί­ζει», ε­νώ στο άρ­θρο 102 παρ.2 α­να­φέ­ρε­ται ό­τι οι αρ­χές των Ο­ΤΑ «ε­κλέ­γο­νται με κα­θο­λι­κή και μυ­στι­κή ψη­φο­φο­ρία, ό­πως νό­μος ο­ρί­ζει». Ενώ λοι­πόν που­θε­νά στο Σύ­νταγ­μα δεν α­να­φέ­ρε­ται η ελ­λη­νι­κή ε­θνο­τι­κή κα­τα­γω­γή ως προϋπό­θε­ση για την κτή­ση δι­καιώ­μα­τος ψή­φου -σε α­ντι­πα­ρα­βο­λή μά­λι­στα με τη διά­τα­ξη του άρ­θρου 55 του Συ­ντάγ­μα­τος πε­ρί του πα­θη­τι­κού ε­κλο­γι­κού δι­καιώ­μα­τος («για να ε­κλε­γεί κα­νείς βου­λευ­τής α­παι­τεί­ται να εί­ναι Έλλη­νας πο­λί­της»)- ε­ντού­τοις το ΣτΕ κα­τέ­λη­ξε στο συ­μπέ­ρα­σμα ό­τι το ε­κλο­γι­κό δι­καίω­μα α­νή­κει μό­νον στους Έλλη­νες, προ­χω­ρώ­ντας σε έ­να λο­γι­κό αλ­λά και νο­μι­κά ε­σφαλ­μέ­νο ερ­μη­νευ­τι­κό άλ­μα εν μέ­σω αμ­φι­σβη­τού­με­νων ερ­μη­νειών ό­ρων ό­πως «έ­θνος», «πο­λί­της», «λαός». Και με αυ­τόν τον τρό­πο έ­βγα­λε τον πρω­θυ­πουρ­γό α­πό τη δύ­σκο­λη θέ­ση να κα­ταρ­γή­σει ο ί­διος, ό­πως εί­χε υ­πο­σχε­θεί προ­ε­κλο­γι­κά, το νό­μο Ρα­γκού­ση ρι­σκά­ρο­ντας να δη­μιουρ­γή­σει τριγ­μούς με τους συ­γκυ­βερ­νώ­ντες του ΠΑ­ΣΟΚ και της ΔΗΜ.Α­Ρ, που τό­τε α­κό­μα στή­ρι­ζε την κυ­βέρ­νη­ση.

Όπως και να ‘χει το πράγ­μα, α­ναμ­φι­σβή­τη­το εί­ναι ό­τι τα τε­λευ­ταία τρία χρό­νια η Ελλά­δα έ­χει πραγ­μα­το­ποιή­σει στα­θε­ρά και με­θο­δι­κά μια με­γά­λη στρο­φή προς την συ­ντή­ρη­ση με την κα­θιέ­ρω­ση και συ­νταγ­μα­τι­κή κα­το­χύ­ρω­ση ε­θνι­κι­στι­κών ι­δε­ο­λη­ψιών. Χι­λιά­δες με­τα­νά­στες πα­ρα­μέ­νουν για ε­νά­μι­ση πε­ρί­που χρό­νο φυ­λα­κι­σμέ­νοι σε α­πάν­θρω­πες συν­θή­κες κρά­τη­σης και χω­ρίς νό­μι­μη αι­τία σε στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης, ε­κα­το­ντά­δες χά­νο­νται στα νε­ρά του Αι­γαίου ή του Έβρου ε­πι­χει­ρώ­ντας να ει­σέλ­θουν στη χώ­ρα μας, ε­νώ άλ­λοι τό­σοι ε­πα­να­προω­θού­νται βίαια κα­τά πα­ρά­βα­ση διε­θνών συμ­βά­σεων και ελ­λη­νι­κών νό­μων, παι­διά που έ­χουν γνω­ρί­σει μό­νο την Ελλά­δα ως πα­τρί­δα εκ­πί­πτουν α­πό τη νο­μι­μό­τη­τα, ο­μο­γε­νείς υ­πε­ρή­λι­κες α­πο­κλείο­νται α­πό ο­ποια­δή­πο­τε δυ­να­τό­τη­τα να ζή­σουν με α­ξιο­πρέ­πεια, νό­μι­μοι με­τα­νά­στες που δεν μπο­ρούν σε κα­θε­στώς κρί­σης να συ­μπλη­ρώ­σουν έν­ση­μα κα­λού­νται να πε­ρά­σουν στο πε­ρι­θώ­ριο και την πα­ρα­νο­μία α­πο­κλειό­με­νοι α­πό κά­θε κοι­νω­νι­κή πα­ρο­χή και δι­καίω­μα. Εί­ναι και­ρός η α­ρι­στε­ρά να βά­λει αυ­τά τα ζη­τή­μα­τα στην ατ­ζέ­ντα της σε πρώ­το πλά­νο και να κα­τα­νοή­σει ό­τι το δί­λημ­μα μνη­μό­νιο – α­ντι­μνη­μό­νιο, έ­τσι ξε­ρό, δεν εί­ναι το μό­νο δια­κύ­βευ­μα. Υπάρ­χει πά­ντα και πιο ε­πί­και­ρο α­πό πο­τέ το πα­ρα­δο­σια­κό δί­λημ­μα συ­ντή­ρη­ση – πρόο­δος, και δεν θα πρέ­πει να το λη­σμο­νού­με πο­τέ.

* Ο Αντώ­νης Σπά­θης εί­ναι δι­κη­γό­ρος, μέ­λος της ελ­λη­νι­κής έ­νω­σης για τα δι­καιώ­μα­τα του αν­θρώ­που.

άρθρο στην εφ. “Η Εποχή” (16.02.2014)