Το Σύμφωνο Συμβίωσης και του Χωρισμού η Ώρα
«Όταν και όπου τους συναντάτε, φτύστε τους, μη τους αφήνετε να σηκώνουν κεφάλι», προτρέπει, αναφερόμενος στους ομοφυλόφιλους συμπολίτες μας, ανώτατος δημόσιος λειτουργός με ευδόκιμη προϋπηρεσία στη Βασιλική Χωροφυλακή. «Με το νομοσχέδιο απενοχοποιούνται οι πρακτικές της ομοφυλοφιλίας που οδηγούν σε λοιμώξεις του οργανισμού και καρκινογενέσεις», γνωματεύει ομοιόβαθμός του με αγνώστου προελεύσεως εξειδίκευση σε θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού. Η συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης φαίνεται πως αφυπνίζει ένστικτα και δυνάμεις που η ελληνική κοινωνία και πολιτεία δεν είναι πια δυνατό να προσποιούνται πως αγνοούν. Μιλώντας στο όνομα της πλειονότητας του ελληνικού λαού, εκείνης που ακολουθεί τη θρησκεία της αγάπης και της αδελφοσύνης, οι άνθρωποι αυτοί εξωθούν ανοιχτά και ανεπιφύλακτα σε μισαλλόδοξη βία.
Ουδείς αμφισβητεί το δικαίωμα κάθε θρησκευτικής κοινότητας να οριοθετεί το ηθικό και το αμαρτωλό για τα μέλη της, να συνιστά και να αποτρέπει. Όταν, βέβαια, πρόκειται για λόγο εκτός του εξομολογητηρίου, για δημόσιο κήρυγμα ή διδασκαλία σε νέους, το ύφος προσλαμβάνει διαστάσεις ουσίας. Όσοι πίστευαν ότι τα εγκλήματα θρησκευτικού μίσους έχουν παρέλθει μαζί με το μεσαίωνα, δεν έχουν παρά να ρίξουν μια ματιά σε γειτονικές μας χώρες. Αιχμάλωτη αναχρονιστικών δομών και ιδεών, η ελληνική κοινωνία δεν έχει ακόμη αναπτύξει εκείνα τα αντανακλαστικά που θα τη βοηθούσαν, αν όχι κατ’ ανάγκην να καταστείλει, τουλάχιστον να απομονώσει τους θύλακες του μίσους στο εσωτερικό της. Η πολιτεία, όμως, δεν επιτρέπεται να περιμένει άλλο.
Σε τί ωφελούν οι αντιρατσιστικοί ποινικοί νόμοι, όταν ο κατ’ εξοχήν ρατσιστικός λόγος εκφωνείται από δημόσιους λειτουργούς, προ των οποίων υποκλίνονται και ενίοτε ορκίζονται όλοι οι άλλοι κρατικοί αξιωματούχοι; Ποιο μήνυμα στέλνει στην κοινωνία η θεσμική αδυναμία ή πραγματική απροθυμία επιβολής διοικητικών, έστω, κυρώσεων επί μισθοδοτουμένων του δημοσίου που κηρύσσουν το μίσος και το αίμα; Η σκανδαλώδης ανοχή απέναντι στις από άμβωνος προτροπές βίας, μήπως άραγε θα επεκταθεί μεθαύριο και απέναντι στις αντίστοιχες πράξεις, αν τυχόν οι φυσικοί αυτουργοί τους επικαλεστούν θεία εντολή; Για πόσο καιρό ακόμη θα προβάλλεται το απατηλό άλλοθι των δήθεν δύο προσώπων της εκκλησίας, του ηπίου και του ακραίου, όταν η ίδια η κορυφή της αξιώνει, μόλις προ ημερών, να μην ιδρυθούν αποτεφρωτήρια εντός κοιμητηρίων, ως εάν τα τελευταία ανήκαν στην εκκλησία;
Δεν τρέφουμε την αυταπάτη, ότι ο χωρισμός πολιτείας και εκκλησίας θα εξισώσει μονομιάς τις θρησκευτικές κοινότητες, θα μεταβάλει δια νόμου τη μονομερή δικαστική ανεκτικότητα ή θα εμφυσήσει δια μαγείας αίσθημα κοινωνικής ευθύνης σε εκ παραδόσεως ανεξέλεγκτους θρησκευτικούς λειτουργούς.
Ωστόσο, έστω και μόνο για συμβολικούς, επί του παρόντος, λόγους, ο χωρισμός αυτός είναι σήμερα περισσότερο αναγκαίος απ’ όσο ποτέ. Για την τιμή της ελληνικής πολιτείας και την απελευθέρωση της κοινωνίας.
