Αν τα παιδιά των μεταναστών δεν μπορούν να ανήκουν στο ελληνικό έθνος και στον ελληνικό λαό, (έχουμε σκεφτεί) πού θα ανήκουν;

Καμία έννοια, και πρωτίστως έννοιες όπως ο λαός και το έθνος, δεν μπορεί να είναι στατική και αναλλοίωτη. Σε αυτό έγκειται σε τελευταία ανάλυση, και η δυναμική τους. Έννοιες που προσπαθούν να αιχμαλωτίσουν το χρόνο είναι καταδικασμένες σε μαρασμό. Η δυναμική του ελληνικού  – όπως και κάθε έθνους έγκειται στη διαρκώς ανανεούμενη δυνατότητά να συμπεριλαμβάνει και να ενοποιεί ανθρώπους που έχουν ενώσει τη μοίρα τους συμβιώνοντας και δημιουργώντας από κοινού το βιωτικό τους πρόγραμμα. Αυτό είναι έθνος.  Αυτό είναι η κληρονομιά της πολιτικής νεωτερικότητας. Αυτή τη λειτουργία επιτελεί ένα σύγχρονο δίκαιο ιθαγένειας.

Στη δεύτερη ήδη δεκαετία του 21ου αιώνα, το δίκαιο της ελληνικής ιθαγένειας βρίσκεται ενώπιον κρίσιμων προκλήσεων  που επανασημασιοδοτούν το «ποιοι είμαστε» ως πολιτική κοινότητα. Σε αυτές τις προκλήσεις επιχείρησε να απαντήσει ο Ν. 3838/2010.

Από μόνο του το δίκαιο του αίματος δεν θα μπορούσε ποτέ να συμπεριλάβει νέους ανθρώπους στον ελληνικό λαό, όπως και σε κανέναν λαό, διότι είναι εξ ορισμού στατικό. Για το λόγο αυτό, στο σύγχρονο κόσμο προβλέπονται πάντα και άλλοι τρόποι κτήσης της ιθαγένειας που είτε προκύπτουν από τον τόπο γέννησης είτε από τον τόπο κοινωνικοποίησης και ανατροφής. Αυτό αφορά κατεξοχήν τη δεύτερη μεταναστευτική γενιά και δεν είναι τυχαίο πως από τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης των 15 (των κρατών δηλαδή που είναι κατεξοχήν δέκτες μεταναστευτικών ροών) μόνο η Ελλάδα δεν είχε κάποια πρόβλεψη στον Κώδικα Ιθαγένειας που να διαφοροποιεί τα παιδάκια μεταναστών που γεννήθηκαν εδώ από τους γονείς τους που ήρθαν.  Με τη μεταρρύθμιση του ν. 3838/2010, έγινε ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση της ενσωμάτωσης των ανθρώπων αυτών, κατ΄ουσίαν στην κατεύθυνση της προστασίας της εύθραυστης κοινωνικής συνοχής στη Ελλάδα.

Ζούμε σε μια περίοδο οριακή για τη χώρα μας. Η συγκυρία μας δημιουργεί μια οξυμένη αίσθηση της σημασίας που έχει η πολιτική συμπερίληψη και η κοινωνική ενσωμάτωση, όπως και αντίστροφα, ο κοινωνικός αποκλεισμός και η πολιτική περιχαράκωση των μεταναστών. Σε τελευταία ανάλυση, η πορεία προς την ενσωμάτωση ή προς τον αποκλεισμό δεν αφορά μόνο τους μετανάστες αλλά όλους μας.

Είναι βαθιά πεποίθησή μας ότι κανόνες που εξασφαλίζουν την πρόσβαση στην ελληνική ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα αποτελούν ένα σημαντικό βήμα στην κατεύθυνση της συγκρότησης μιας ασφαλούς και συνεκτικής πολιτικής κοινότητας. Μιας κοινότητας που συναπαρτίζεται από όλους τους ανθρώπους που έχουν  μεταφέρει στη χώρα το κέντρο των βιοτικών τους σχέσεων, σχεδιάζουν το πρόγραμμα της ζωής τους στην ελληνική επικράτεια και τέλος, υπόκεινται στους νόμους της. 

Αυτή είναι μια πολιτική στην κατεύθυνση της διαφύλαξης της τόσο εύθραυστης κοινωνικής συνοχής σε καιρούς δύσκολους. Αυτή είναι η πραγματική ελληνική δημοκρατία.  Αυτό είναι, σε τελευταία ανάλυση, το έθνος «σαν καθημερινό δημοψήφισμα». Ένα έθνος, δημιουργία της κοινής βούλησης των ανθρώπων που επιθυμούν να είναι πολίτες. Δημοκρατικό και φιλελεύθερο. Ένα έθνος σύγχρονο.

Πριν ενάμιση περίπου χρόνο ένας αθηναίος δικηγόρος και κάποια σωματεία προσέβαλαν την αντισυνταγματικότητα του νόμου για τους όρους κτήσης της ιθαγένειας από τα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται ή ανατρέφονται στην Ελλάδα και συμμετοχής των μεταναστών στις τοπικές εκλογές (Ν.3838/2010).  Στις 2 Δεκεμβρίου η υπόθεση δικάστηκε ενώπιον της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας  με εισήγηση του Δ’ Τμήματος κατά την οποία η κτήση της ιθαγένειας με δήλωση για τη δεύτερη γενιά και για τα παιδιά που πάνε σχολείο στην Ελλάδα είναι αντισυνταγματική διότι, σύμφωνα με το Δ’ Τμήμα, τα παιδιά αυτά δεν μπορούν να είναι τμήμα του ελληνικού έθνους το οποίο αναπαράγεται ελέω δικαίου του αίματος και μόνο. Το περιεχόμενο της απόφασης διέρρευσε στον τύπο το Φθινόπωρο του 2012 και, όπως φαίνεται, επικυρώνει λίγο ως πολύ (μένει να δούμε) το σκεπτικό της εισήγησης του Τμήματος.  Με απροσχημάτιστη σπουδή μάλιστα ο πρώην δικαστικός Υφυπουργός Εσωτερικών έστειλε εγκύκλιο με την οποία ζητάει την αναστολή των διαδικασιών του νόμου «εν όψει της έκδοσης της απόφασης», την οποία, παρά την κατακραυγή, δεν απέσυρε: όνειδος και κατάφωρη παραβίαση της νομιμότητας.  

Η απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας αναμένεται άμεσα, στις αρχές του 2013.

Ενώπιον της έκδοσης της απόφασης αυτής αλλά και μετά τη δημοσίευσή της, πρέπει με κάθε τρόπο να δημιουργηθεί ένα κοινωνικό αντίβαρο.  Πρέπει οι ψύχραιμοι έλληνες πολίτες, οι αντίπαλοι του ρατσισμού που δηλητηριάζει τα θεμέλια της κοινωνίας μας,  που θέλουμε τους νόμιμους αλλοδαπούς στη χώρα ενσωματωμένους και όχι στοιβαγμένους στα υπόγεια και αθέατους από την ελληνική έννομη τάξη να μιλήσουν.

Να ακούσουν δηλαδή οι δικαστές ότι η ελληνική κοινωνία έχει (και) άλλο λόγο. 

Να πούμε ότι :
ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

  • ενσωματωμένα στην πολιτική κοινότητα μας και όχι περιχαρακωμένα στις εθνικές τους ομάδες
  • με ταυτότητα, κυριολεκτικά και μεταφορικά: με δελτίο ταυτότητας αλλά και ορατά στη δημόσια σφαίρα και όχι παιδιά από το πουθενά
  • να νιώθουν ότι δικαιούνται να ανήκουν στο ελληνικό έθνος. Διότι, πολλά από αυτά, άλλο έθνος δεν ξέρουν
  • να νιώθουν ασφάλεια στην Ελλάδα και όχι φόβο: ο φόβος είναι εχθρός της κοινωνικής συνοχής
  • ενταγμένα στην κοινωνία και όχι περιθωριοποιημένα και αποκλεισμένα
  • συμμέτοχα στην κοινή μοίρα των ελλήνων, εφόσον και τα ίδια ή/και οι γονείς τους το επιθυμούν

Για το λόγο αυτό θέλουμε παιδιά μεταναστών, τα οποία, εφόσον οι γονείς τους, έχουν ριζώσει στον τόπο αυτό, να δικαιούνται το κομμάτι που τους αναλογεί από το ανήκειν στον ελληνικό λαό. Θέλουμε δηλαδή, δικαιώματα, ειρήνη και κοινωνική ισορροπία για όλους τους ανθρώπους που ζουν σε αυτόν τον τόπο, επειδή ακριβώς ζούνε μαζί.

Θέλουμε:
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΕΡΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ

 

ιθαγένεια

Μέλος

Newsletter