H ανομία του ρατσισμού

Το 2012 ένα κουρείο ενός πολίτη του Πακιστάν στη Μεταμόρφωση υπέστη επίθεση εν ώρα λειτουργίας από δύο νεαρούς. Οι δύο νεαροί τραυμάτισαν με μαχαίρι έναν υπάλληλο του κουρείου, επίσης Πακιστανό, και έναν Ελληνα πελάτη και έβαλαν φωτιά στο κουρείο ρίχνοντας βόμβα μολότοφ και καταστρέφοντας τα πάντα. Οι δράστες διέφυγαν και έμειναν για κάποιο χρονικό διάστημα ασύλληπτοι.

Πολύ λίγες ημέρες μετά το συμβάν, ο Αδωνις Γεωργιάδης, νεόκοπος τότε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας εκ μετεγγραφής από τον ΛΑΟΣ, σπεύδει να υποβάλει ερώτηση στην Ελληνική Βουλή.

Θέτει τρία ερωτήματα. Κανένα εξ αυτών δεν αφορά την προστασία των θυμάτων ή την έρευνα για την αποκάλυψη των δραστών της ρατσιστικής επίθεσης.

Αντίθετα, ο ερωτών βουλευτής ζητά να πληροφορηθεί αν το αλλοδαπό θύμα είχε άδειες διαμονής στη χώρα, αν το κατάστημα είχε άδεια λειτουργίας και ζητά τη δίωξη των υπευθύνων για την τυχόν μη νόμιμη λειτουργία του καταστήματος.

Λίγες ημέρες μετά ο ένας εκ των δραστών συνελήφθη. Είχε προλάβει όμως 12 μέρες μετά την επίθεση στο κουρείο να καρφώσει ένα μαχαίρι λίγα χιλιοστά δίπλα από την καρδιά ενός άλλου πολίτη του Πακιστάν, που σώθηκε εκ θαύματος.

Ο δράστης πρόσφατα καταδικάστηκε τελεσίδικα (δηλαδή σε δεύτερο βαθμό) σε πολυετή ποινή κάθειρξης.

Ο σύγχρονος συντηρητικός λόγος έχει αναδείξει ως κομβική στη δημόσια αντιπαράθεση μια διαστρεβλωμένη έννοια της ανομίας.

Το μικρό αυτό παράδειγμα αναδεικνύει -με ομολογουμένως κραυγαλέο τρόπο- ότι η υπερπολιτικοποιημένη εργαλειοποίηση της ανομίας μπορεί να συσκοτίσει τα πράγματα και να οδηγήσει σε επιλογές ανεπιεικείς και άδικες.

Εν προκειμένω η επίκληση της νομιμότητας επιστρατεύεται για να συντρίψει τα θύματα της ρατσιστικής επίθεσης υπό την υπόθεση ότι είναι άνθρωποι χωρίς χαρτιά, δηλαδή οι πιο αδύναμοι των αδύναμων.

Αντίθετα, η ρατσιστική επίθεση δεν φαίνεται να προβληματίζει καθόλου, εντάσσεται σε μια κανονικότητα κοινωνικού βίου.

Ολα αυτά τον Σεπτέμβριο του 2012, με τη Χρυσή Αυγή να έχει μόλις εισέλθει στη Βουλή και να είναι κυρίαρχη στους δρόμους με την ανοχή της οργανωμένης πολιτείας.

Ολοι ξέρουμε τι ακολούθησε: δεκάδες επιθέσεις, δεκάδες τραυματισμοί και οι δολοφονίες Λουκμάν και Φύσσα, που όπως αποδεικνύεται από το παράδειγμα που αναφέραμε θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερες, αν η οργανωμένη πολιτεία δεν υποχρεωνόταν εκ των πραγμάτων να παρέμβει τον Σεπτέμβριο του 2013 μετά τη δολοφονία Φύσσα.

Το μικρό αυτό σημείωμα δεν έχει ως σκοπό να ελέγξει ένα ατόπημα του συγκεκριμένου πολιτικού προσώπου (αν και είναι δύσκολο να μην ενδώσει κανείς σε αυτό τον πειρασμό).

Περισσότερο μας ενδιαφέρει να επισημάνουμε ότι όταν γίνεται λόγος για ανομία, είναι καλό να γίνονται σταθμίσεις ανάμεσα στα έννομα αγαθά που τίθενται υπό διαπραγμάτευση και ότι σε αυτήν τη στάθμιση η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια είναι δεδομένο ότι έχει πάντα προτεραιότητα.

Και -κυρίως- μας ενδιαφέρει να προσθέσουμε ότι κάθε εφησυχασμός απέναντι στο φαινόμενο της ρατσιστικής βίας είναι αδικαιολόγητος και μπορεί να έχει μοιραίες συνέπειες, όπως μας έδειξαν και τα περιστατικά των τελευταίων ημερών.

ΥΓ. Το κουρείο λειτουργούσε με άδεια. Ο κουρέας είχε άδεια διαμονής. Τίποτα όμως από τα παραπάνω δεν θα άλλαζε, αν οι απαντήσεις αυτές ήταν διαφορετικές.

 

Κείμενο των  Γιάννη Ιωαννίδη και Βασίλη Παπαστεργίου , αντιπροέδρων της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

 

Το άρθρο έχει δημοσιευτεί στην Εφημερίδα των Συντακτών